Keti Koti. Zijn de ketenen echt verbroken? In de afgelopen 2 jaar heb ik mij in mijn werk gericht op hetzelfde thema: Over trauma moet je niet zwijgen, want pijn woekert in het donker en om te helen heb je licht nodig. Maar wat als je omgeving niets wil horen over jouw pijn? Wat als jouw omgeving niet bereikbaar is voor jouw pijn? Niet geïnteresseerd. Het raakt ze niet. Sterker nog, ze lopen van je weg, als je erover probeert te praten. Worden boos omdat de toon of de manier waarop je het zegt, irritatie opwekt. Maar de inhoud van wat je zegt, wordt niet gehoord. Niet begrepen. Omdat men gewend is om jouw pijn te negeren, te bagatelliseren. En dat is nou precies het probleem. In de aanloop naar hashtag#KetiKoti (afschaffing van de slavernij) zal je het weer gaan horen. "Slavernij dat is toch al zo lang voorbij, waarom al dat gedoe erover??" Over de langdurige effecten van slavernij kan ik gemakkelijk met talloze argumenten aantonen dat het nog niet voorbij is. Net zoals destijds, toen de afschaffing van de slavernij al een feit was, maar de slaven nog niet werden vrijgelaten. Over één van de effecten gaat deze foto: Het vernietigende effect wat slavernij heeft gehad op het moederschap. De meest fundamentele relatie in het leven van een mens. Hoe leer je moeder zijn, als je kinderen bij je vandaan worden gerukt? en hoe kan je zorg bieden als je in de voortdurend in de overlevingsstand staat? Hoe leer je dat je de bovenmenselijke kracht die je heeft geholpen om helse omstandigheden te doorstaan, niet aan je kinderen moet doorgeven? Omdat zij dan niet alleen je kracht overnemen, maar ook alle giftige patronen en denkwijzen van waaruit deze kracht is ontstaan. Wanneer begrijp je dat je het hebt overleefd, zodat jouw kinderen wel mens mogen zijn? Zacht en kwetsbaar en waardevol in hun authenticiteit. En wie ziet al die kinderen die proberen om hun weg terug te vinden naar waarde, menselijkheid en de grootste kracht: namelijk die van kwetsbaarheid? Als je wegkijkt van andermans pijn is er iets mis. Iets fundamenteels. Iets met je menselijkheid. Met je hart. En het is van levensbelang dat je daar iets aan doet.